عناوین مندرج این
شماره از نبرد زن :
برای مبارزات انقلابی
زنان بسیج شویم!
آموزش سیاسی زنان را ارتقاء دهیم
مادران افغانستانی، ستمدیدگان فراموش شده !
من تشنه آزادی ام (شعر)
سرنوشت زنان و
دختران افغانستان، در انتخاب بد و بدتر، یا خوب و خوبتر؟
افزایش خشونت علیه
زنان
الا ای نونهال
زندگانی (شعر)
وضعیت زندانیان
درزندان های کشورچگونه است؟
من حقیقت سازم از رویای خود (شعر)
سال 1395 خورشیدی
فرا رسید
عشق را باور کن!
عشق را مجازات می کنند
****************
برای مبارزات انقلابی زنان بسیج شویم!
افغانستان کشوری است مستعمره – نیمه
فئودال که در چنگال اشغالگران متجاوز امپریالیستی قرار دارد و پانزدهمین سالگرد
اشغال کشور رفته رفته پشت سر گذاشته میشود و چهره اصلی اشغالگران متجاوز
امپریالیستی که تحت بهانه "آزادی زنان از اسارت طالبانی" به افغانستان حمله ور شدند، روز به روز به آنعده
از زنان و مردان ستمدیده ای که فریب گروه های تسلیم طلب را خورده بودند واضح
میگردد.
گروه های تسلیمی طلبی که میگفتند آمدن اشغالگران
به این سرزمین "بارقه امید در چشمان اشکبار ملت" افغانستان است و با این
بهانه توانستند یک تعدادی از زنان و دختران جوان تحت ستم جامعه را به سوی خود جلب
کنند، تا از طریق تطمیع منابع امپریالیستی به نان و نوائی برسند، ولی باید گفت دیگر
سلاح این گروه ها فرسوده شده و مردم به فریب و نیرنگ های اشغالگران، رژیم دست
نشانده، احزاب و سازمان های راجستر شده و گروه های تسلیم طلبی که زیر بیرق
اشغالگران خزیده اند، پی برده اند. مردم این سرزمین با مشکلات متعددی از قبیل فقر،
بیکاری، رنج، درد، انواع مظالم اجتماعی، مهاجرت، آوارگی وهزاران هزار درد و مشقتی
که دمار از روزگارشان در آورده دست و پنجه نرم میکنند.
با این نمونه ها در طی پانزده سال گذشته در
کشور، ما شاهد اعتراضات زنان از آدرس "دسته هشت مارچ زنان افغانستان" علیه
اشغالگری نظامی امپریالیستی، مجموع قوانین نابرابر اجتماعی که زنان را بیشتر از
قبل مورد ستم و ستمگری قرار داده است و حضور فعال در میان زنان روستاها و ولسوالی
های یک تعداد از ولایات کشور بوده ایم.
بر مبنای همین مبارزات برحق استقلال طلبانه و
آزادیخواهانه زنان این سرزمین است که مبارزه در درون کشور چهرۀ دیگری به خود گرفته
و پیش میرود. همچنان در مورد ادعاهای کاذب رسانه های رژیم و گفتگوهای تقلبی و
ساختگی که عادت دارند آنچه را درین سرزمین اتفاق می افتد وارونه جلوه دهند و آنعده
رسانه هایی که حاضر شده اند پا در رکاب اشغالگران گذاشته و به دست بوسی آنها
بشتابند، زنان فعال "دسته..."
توانسته اند دوشادوش مردان انقلابی به خوبی نقش خود را ایفاء نموده و دست
به افشاگری وسیع درین رابطه بزنند.
"دسته هشت مارچ زنان افغانستان" افتخار
دارد که از آوان عرصه مبارزاتی اش تا کنون برای پیشبرد وسیع مقاومت ملی مردمی
وانقلابی علیه اشغالگران امپریالیست و خاینین ملی دست نشانده شان فعالانه سهم
گرفته و مبارزه میکند هرچند درین راستا با فراز و نشیب مبارزاتی نیز توام بوده
است.
"دسته هشت مارچ زنان افغانستان" وظیفه
و رسالت تاریخی خود میداند که تلاش به عمل آورد تا جنبش رهائی زنان جامعه را علیه
هرگونه ستمگری ها، طیف وسیعتری داده و بر منبای آن است که از آنعده زنان و مردان
مبارز و رزمنده ای که خواهان رهائی شان از زیر بار اسارت و بردگی و یوغ استعمار
هستند، توقع داریم صرفا به کار یک روزه مراسم تجلیلیه هشت مارچ اکتفاء نکنند، بلکه
بیایند تا دست در دست هم و پا به پای هم هشتم مارچ را در هر روز سال زنده کنیم و
برای اعتلای یک جنبش وسیع زنان مجدانه به پیش رویم.
کشورهای امپریالیستی با روی
کار آوردن حاکمیت دست نشانده شان در افغانستان گرچه توانسته اند عده ای از زنان را
به پای میزهای پارلمانی ،ریاستی و غیره بکشانند، اما اینکه وضعیت زنان از قبل بدتر
گردیده بر هیچکس پوشیده نیست و امروز کمتر کسی است که پیرامون حق تلفی زنان در
شرایط کنونی نداند!
لذا وظیفه و رسالت ماست که صفوف فشرده زنان و
دختران جوان در افغانستان را بر محور مقاومت ملی مردمی و انقلابی علیه اشغالگران
امپریالیست و خاینین ملی دست نشانده شان سمت و سو دهیم. با بسیج فشرده زنان و
دختران جوان دوشادوش مردان انقلابی است که میتوان دست به مبارزات بی امان زد و میتوان کاخ های ستم
را ویران نموده و زنان رنجدیده این دیار را به سمت رهائی رهنمون گردید. سپس بر
فراز ویرانه های کاخ ستم است که میتوان درفش استقلال و آزادی کشور را به اهتزاز در
آورده و جنبش وسیع زنان افغانستان را بعنوان جزء لایتجزای جنبش بین المللی زنان
دامن زد.
ما برای رهائی از انواع ظلم و ستم، به تغییر نیازمندیم، تغییری بنیادی و اساسی،
تغییری که انقلابش میخوانیم. این انقلاب پایه و اساسی دارد که مبارزه اش می نامیم.
ما تمامی زنان و دختران جوان را برای پیوستن به مبارزه و یاری رساندن به جنبش
انقلابی کشور برای انقلاب و رسیدن به آزادی دعوت میکنیم!
پس با اراده و عزم متین و استوار
با تکیه به قدرت آهنین توده ها و زنان ستمدیده
این دیار
بیاییم تا جنبش وسیع زنان را هرچه شگوفا ساخته و
بر برج و باروی بیدادگران زمان حمله ور گردیم !
سرفراز باد مبارزات بی امان زنان در افغانستان
علیه اشغالگران امپریالیست و خاینین ملی دست نشانده شان
پیش به سوی برپائی و پیشبرد مقاومت ملی مردمی
وانقلابی
****************
آموزش سیاسی
زنان و دختران را ارتقاء دهیم
در شرایط و
اوضاع کنونی افغانستان که تسلط اشغالگران امپریالیست و حاکمیت رژیم دست نشانده و
تخریبات و دهشت افکنی هایشان ادامه دارد و توده های وسیع مردم در زندگی رنج آور و
بدبختی های روز افزون، ترور، اختناق و ویران گری های بیشماری به سر میبرند،
استقلال و تمامیت ارضی به زنجیر اسارت و غارتگری کشانیده شده است، تمام موسسات
قدرت دولتی و ارگانهای ذیربط نظامی، امنیتی و قضایی به دست نیروهای مزدور و میهن
فروش و آدم کشان حرفوی افتاده است، به جای اینکه کلیه نیروهای ملی، دموکراتیک و
وطندوست و همه زحمتکشان کشور، در مبارزه علیه اشغالگران امپریالیست و خاینین ملی
شان برای کسب استقلال و تمامیت ارضی بسیج
و هم آهنگ گردند و مساعی شریفانه و قاطعانه به خرج دهند، اطلاعات جمعی و وطن
دوستانه خویش را در این راه ارائه نمایند و درین راه دوشادوش زنان، مبارزات ملی
مردمی وانقلابی را دامن زنند، متاسفانه دیده میشود که بیشترین آنها در میدان
مبارزه فقط متکی به مردان حرکت میکنند و در اکثریت غریب به اتفاق این گروه ها،
زنان از نظرشان دور نگاه داشته میشود و فکر میکنند که صرفا مردان نقش تاریخ ساز
اجتماع را برعهده دارند به این خاطر اکثریت اوقات نقش زنان نادیده گرفته میشود که
این کاری است اساسا نادرست.
افغانستان
کشوری است مستعمره – نیمه
فئودال که در چنگال اشغالگران متجاوز اسیر مانده و دارای نفوس تقریبی 35 میلیونی
است و نصف این مجموع نفوس را زنان تشکیل میدهند. اکثریت این زنان عمدتا از طبقه
کارگر و دهقانی هستند که عقب مانده، ستمدیده و دارای آگاهی سیاسی نازل هستند.
"دسته
هشت مارچ زنان افغانستان" به عنوان یگانه نهاد ملی – دموکراتیک که در خدمت بسیج فشرده زنان بخاطر برپائی و
پیشبرد مقاومت ملی مردمی وانقلابی علیه اشغالگران امپریالیست و خاینین ملی دست
نشانده شان در درون کشور میرزمد، وظیفه خود میداند تا زنان زحمتکش شهری و روستائی
را به سوی خود جلب نماید. ما باید آنها را برای چنین مبارزه‌ای بسیج نماییم. با
این آگاهی که هیچ جنبش توده‌ای واقعی بدون شرکت فعال زنان میسر نمیشود.
همه ما به خوبی میدانیم که زنان نیمی از پیکر وسیع
اجتماع را تشکیل میدهند و دوشادوش مردان میتوانند آرمان مشترک پیروزی و شکوفائی را
به پیش سوق دهند. اگر زنان جامعه آگاهی سیاسی داشته باشند و آموزش سیاسی ببیند
میتوانند در پیشبرد اهداف انقلاب دموکراتیک نوین در افغانستان به نحو شایسته ای
کمک نمایند. اما اگر عقب مانده و تحت ستم باشند به طور یقین نه بدلیل ضعف اراده
بلکه به خاطر عقب افتادگی شان میتوانند انجام آرمان مشترک را به خطر مواجه نمایند.
اگر زنان بتوانند خود را از ناآگاهی ها و عقب ماندگی ها
برهانند نقش عظیمی در پیشبرد این ارمان ایفاء خواهند کرد و برعکس اگر ازین نا
آگاهی و عقب ماندگی بیرون کشیده نشوند، می توانند سدی در راه پیشرفت آرمان انقلاب
گردند.
زنان طبقات متفاوت اجتماع ما، مانند مردان این طبقات،
اتباع آزاد این سرزمین اند و حق مسلم شان است که آموزش سیاسی ببینند. اگر زنان
جامعه ما آگاهی سیاسی را کسب کنند میتوانند پایه های انقلاب دموکراتیک نوین را
تقویت کرده و تکامل بخشند. چنانچه آنان عقب بمانند و نا آگاه نگه داشته شوند برعکس
میتوانند پایه های انقلاب دموکراتیک نوین را تضعیف نموده و سازمان های اجتماعی
درین راستا را بی اثر کنند.
زنان از قدرت و صلابت خاصی برخوردارند. در جامعه ما زنان
مادرانی هستند که جوانان ما را پرورش میدهند. آنها می توانند روحیه یک کودک را فلج
کنند و یا برعکس جوانی با روحیه سالم که قادر به جلو راندن کشور ما باشد تحویل
دهند.
تمام این مطالب بستگی دارد که آیا زن در نظام اجتماعی
کنونی کشورمان که یک کشور مستعمره – نیمه فئودال است،
به کدام جهت سمت و سو می یابد. آیا جهت انقلاب برای رهایی زنان ستمدیده از زیر یوغ
اسارت و بردگی یا جهت تسلیمی و تسلیم طلبی ملی و طبقاتی در قبال اشغالگران و رژیم
مزدور و میهن فروش؟!
یقینا نقش "دسته هشت مارچ زنان افغانستان"
نسبت به هر شرایط دیگر، حکم میکند که با صلابت و پایداری بیشتر، تعهد و عزم راسخ و
گام های استوار وآهنین‌تر در راه بسیج فشرده زنان جامعه قد علم نموده و برای
ارتقاء آموزش سیاسی میان آنها در راستای بسیج فشرده زنان و دختران جامعه بر محور
مقاومت ملی مردمی وانقلابی علیه اشغالگران امپریالیست و خاینین ملی دست نشانده شان
کار و پیکار انقلابی نماییم.
****************
مادران افغانستانی،
ستمدیدگان فراموش شده !
افغانستان کشوری است که زنان به
انواع و اشکال متفاوت توهین وتحقیر وسرزنش میشوند. یکی ازین نوع ستمدیدگی زنان،
پورنوگرافی (تملک مردان بر زنان) است.
مردان افغانستانی در اکثریت غریب
به اتفاق، حتی آنهائیکه خود را تا حدودی انقلابی میخوانند و دم از حقوق برابر زن و
مرد میزنند و برای رهایی این قشر وسیع ستمدیده اجتماعی حرکت میکنند، حاضر نیستند
نام زنان و مادران شان را در حضور جمع مطرح کنند.
چندی قبل در یک محفل خصوصی میان
دوستان نشسته بودیم، وقتی بحث پیرامون حقوق و امتیازات زنان افغانستان بالا آمد،
هرکس به نوبه خود درین زمینه نظراتی را ارائه نمود. یکی از دوستان ما چنین بیان
نمود:
" من با تحصیل زنان هیچ مشکل
ندارم. میتوانید از خانه من معلومات بگیرید. من اصلا ممانعتی به درس "بچه
ها" ی خود ندارم. "
درین میان یکی از دوستان روی همین
جمله رفیق خود مکث کرد و پرسید، دو چیز در لابلای جملات شما دیده میشود، اول کلمه
"خانه" و دوم کلمه "بچه ها" که برای من واقعا گنگ و مبهم است.
اینجا ما بحث روی سبک کار تحصیلات زنان و مشکلات متعدد آنان داریم و از تو خواستیم
که در مورد همسر خودت کمی معلومات بدهید ولی مثل اینکه متوجه طرح سوال ما نشدید؟!
دوست مربوطه با یک هیجان خاص گفت :
" به نظرم که شما متوجه جواب من نشده باشید. ما در اصطلاحات خانوادگی خود از
قدیم الایام به همسر خود این تکیه کلام ها را استفاده میکنیم. تکیه کلام های
"خانه" و "بچه ها" به خاطر این استفاده میشود که مرکزیت
خانوادگی را در زن متبارز میسازد ازین خاطر کلمه "خانه" به وی ابلاغ
میشود و همچنان کلمه "بچه ها" بخاطر این ابلاغ میگردد که مرکز ثقل
خانواده در تربیت اولاد را زن تشکیل میدهد. به این خاطر است که ما به جای کلمه زن
ازین نوع کلمات استفاده میکنیم و این یک رسم و عنعنه مخصوص خانوادگی است. نه تنها
برای ما بلکه برای برای اکثریت اقشار اجتماعی همین نوع برخورد صورت گرفته و
میگیرد. این دیگر جای سوال و انتقادی نیست!"
جر و بحث ها حول و هوش همین مسائل
دور خورد اما متاسفانه هیچ یک از طرفین کوتاه نیامدند و نتیجه ای نیز از آن حاصل
نشد. دلیل آن واضح است، افغانستان کشوری است مستعمره باخصایل نیمه فئودالی که
افکار و اندیشه های اجتماعی نیز در قالب چنین نظامی شکل میگیرند و پرورده میشوند،
که باید علیه اینگونه نظامی (مستعمراتی – نیمه فئودالی) مبارزات خستگی ناپذیری به پیش برده
شود.
وقتی از حالات استعماری کشور حرفی
بر زبان آوریم، منظور ما از عبارت کلمه استعمار این است: استعمار عبارت
است از سیاست دولت های امپریالیستی که هدفش برده کردن مردمان کشورهای کم رشد و
بهره کشی از آنها است. دولت های امپریالیستی برای تحکیم تسلط خویش مانع تکامل
سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی این کشورها می شوند. البته در قرون گذشته یعنی
قبل از پیدایش امپریالیزم نیز استعمارِ سرزمین های غیر وجود داشته ولی ما در تعریف
خود به استعمار در قرن بیستم توجه کرده ایم که خود به شکل تقسیم سرزمین های جهان و
ایجاد امپراتوری های مستعمراتی یکی از وجوهات مشخصۀ دوران امپریالیستی است.
مستعمره: یعنی سرزمین فاقد استقلال سیاسی و اقتصادی که
کاملاً در همه شئون تابع دولت امپریالیستی استیلاگر است. این دولت و انحصارات
امپریالیستی آن از مستعمره به عنوان منبع مواد خام و نیروی کار ارزان و بازار فروش
کالاها و عرصۀ سرمایه گذاری های پر سود و همچنان به مثابۀ پایگاه های نظامی و سوق
الجیشی استفاده می کنند.
استعمار کهن و استعمار نوین حامی و پشتیبان مرتجع ترین قشرهای
محلی بوده و اشکال فیودالی و ماقبل فیودالی را همچنان پابرجا نگهداشته و به کمک آن
اقتصاد را به عقب ماندگی و زحمتکشان را به فقر و گرسنگی محکوم می کند. عقب ماندگی
اقتصادی محصول غارت و سلطۀ انحصارات امپریالیستی و نتیجۀ سیاست های استعماری و نو
استعماری دولت های امپریالیستی است نه ثمرۀ مناسبات اقتصادی معمولی بین کشورهای
فقیر و کشورهای غنی به طور اعم.
مبارزه علیه استعمار و فروریختن سیستم مستعمراتی: علیه
سلطۀ استعماری، علیه این غارت و سلطۀ سیاسی و اقتصادی، مردمان کشورهای مستعمره و
نیمه مستعمره به پا خاسته و مبارزۀ شدیدی را برای آزادی ملی و استقلال اغار کردند.
نهضت استقلال طلبی پس از جنگ جهانی اول و به ویژه پس از جنگ جهانی دوم به دوران
عالی تری گام گذاشت. امواج نیرومند نهضت های رهایی بخش ملی طومار سیستم جهانی
استعماری را تا حد زیادی درهم پیچید. در نتیجه استعمارگران کهن تا حد زیادی ناچار
شدند سیستم استعماری شان را تغییر دهند. این سیستم قبل از آن عمدتاً یک سیستم
استعماری بود و بصورت غیر عمده یک سیستم نیمه استعماری. اما پس از آن ناچار شدند
آن را عمدتاً به یک سیستم استعماری نوین تغییر دهند. با وجودی که از اواخر قرن بیست
به اینطرف یکبار دیگر امپریالیست ها، به ویژه امپریالیست های امریکایی، تا حدی
سیاست های استعماری کهن، مثلاً در افغانستان و عراق، را در پیش گرفته است، اما
سیستم استعماری کنونی در سطح جهان کماکان یک سیستم عمدتاً استعماری نوین باقی
مانده است.
در عصر ما مبارزه برای رهایی از شر سلطۀ استعماری کهن و
نوین امپریالیزم در کشورهای تحت سلطۀ امپریالیزم یکی از دو مولفۀ انقلاب جهانی است
و در پهلوی مبارزات طبقۀ کارگر و متحدینش در کشورهای امپریالیستی قرار دارد.
افغانستان کنونی جائی است که هنوز هم برای زنان کلمات
متداوله " سیاه سر" – " عاجزه " – " کوچ " – " خانه "
– " اشتوک ها
(بچه ها) " – "پای شکسته" – و دیگر کلمات
متداوله بر آنان ابلاغ میشود.
افغانستان کنونی جائی است که هنوز هم برای زنان جامعه
جایگاه ویژه ای اختصاص نیافته است که مردان زنان خانواده را با نام شان صدا کنند و
یا اینکه افتخارگونه نام همسرشان را به زبان آورند، زیرا هنوز هم از گرفتن نام
همسرشان در جمع هراس داشته و آنرا به اصطلاح برخورد به غیرت شان میدانند!
افغانستان کنونی جایی است که هنوز هم اعضای خانواده ها،
مادران را با نام فرزندشان صدا میکنند تحت عناوین " مادر فلانی" ، البته
اگر پسری در خانواده موجود باشد و اگر خانواده پسری نداشته باشد و فرزندان مادر
دختر باشند، در آنصورت مادر را بنام "سیاه سر" خانواده صدا میکنند و
دلیل شان تکیه بر مسائل "ناموسی" خواهد بود که زن "ناموس"
خانواده است.
به این ترتیب است که وقتی نامی از زنان برده نشود و
دایما توهین و تحقیر و ناسزا بشنوند، میتوان گفت اسامی زنان جامعه به فراموشی
سپرده میشود و در چنین جامعه ای است که اگر مبارزه اصولی و قاطع در نحوه برخورد با زنان صورت نگیرد، زنان بعنوان جنس
درجه دوم همچنان تحت پورنوگرافی مردان باقی خواهند ماند و نابرابری زنان و مردان
همچنان ادامه خواهد داشت.
****************
من تشنه آزادی ام
من مرغک تشنه آزادی ام
در پی آبادی ام
در قفسم اسیر دشمن
من تشنه لبخند مرغانم
من تشنه آزادی و آبادی میهنم
ز بس بشنیدم صدای مرمی و تفنگ
این ظالمان را
صدای آزادی و لبخند را به
فراموشی سپردم
زبس بشنیدم ناله های مادر
مرغان را
زبس بشنیدم گریه جوجه مرغان
را
صدای کسانیکه در اسیر دشمن
اند
صدای ماتم و درد
فراموشم شد
صدای لبخند و شادی و آواز
خواندن
دیگر نشنیدم صدای لبخند و
شادی مرغان را
دیگر نشنیدم صدای جوچوی جوجه
مرغان را
من همان مرغ تشنه آزادی ام
که همه چیز را به فراموشی
سپرده ام
"مرسل نبرد"
****************
سرنوشت زنان و دختران افغانستان
در انتخاب بد و بدتر، یا خوب و خوبتر؟
این سنجش برای هرشخص عاقلی در هر
مرحله از زندگی به‌طور حتم وجود دارد تا لحظه ای در دنجی نشسته و با خود بیاندیشد
که در یک مرحله خاص از زندگی که قرار گرفته چه چیزی را از دست داده و چه چیزی را
به‌دست آورده است تا به رویت آن تصمیم گیری نماید که گام بعدی خویش را در زندگی چگونه
بردارد. منطقآ هم برطبق همین سنجش مضار و منافع است که باید بازی شطرنج زندگی را
هدایت نمود و میزان نسبتآ بالاتری برد را از آن خود ساخت تا کم و بیش رضایت خاطری
در زندگی به‌دست آوریم. همین رضایت‌های اندک و بیشی از زندگیست که ما را امید می‌بخشد
برای بیشتر زنده ماندن و رفتن به سمت دورنمایی که ما در زندگی برای خود ترسیم میکنیم؛
وگرنه هرکسی که اندکی خرد داشته باشد میداند که ادامه دادن راهی که در آن ضرر
همیشه‌گی نهفته است چقدر ساده لوحانه است.
حالا سوالی که برای اکثریت زنان و
دختران این سرزمین روی دست گرفته میشود، نحوۀ دید به مضار و منافع است که درینجا
اول به بررسی اجمالی شش ماه قبل نظری می اندازیم:
از
برج حمل 1395 تا اواسط سنبله 1395 خورشیدی، بیش از پنج هزار مورد خشونت علیه زنان
در افغانستان ثبت شده است که 241 مورد قتل زنان را دربر گرفته است. اینها فقط
ارقامی است که ریاست حقوق بشر در افغانستان انتشار داده است، حالا در کشوری
مستعمره – نیمه فئودال که رژیمی مزدور و دست
نشانده بر آن حکم میراند و از پانزده سال بدینسو مورد تهاجم و لشکر کشی اشغالگران
امپریالیستی قرار گرفته است، خشونت های فراوان دیگری علیه زنان این سرزمین صورت
گرفته که یا از انظار عموم پنهان مانده است و یا اینکه رژیم پوشالی نتوانسته به
آنها دسترسی پیدا کند. بناء این عدد پنج هزار خشونت ساحاتی را در برمیگیرد که رژیم
برآن نفوذ داشته و توانسته این ارقام را
ثبت نماید، مابقی ساحاتی که از کنترول رژیم خارج است، را میتوان گفت که چنین آماری
وجود دارد اما ثبت نمیباشد. بدین اساس میتوان گفت که این پنج هزار خشونت ثبت شده
بخشی از مجموع کل خشونت های جاری علیه زنان به شمار میرود.
پانزده
سال قبل، هنگامیکه ارتش متجاوز یانکی قصد حمله به این خطه را نمود، لورا بوش
(بانوی اول) ایالات متحده امریکا، در پیام رادیوئی اش خطاب به مردم امریکا اعلام
کرد که یکی از دلایل جنگ "علیه تروریزم" در افغانستان، رهایی زنان از
رفتار خشونت آمیز امارت اسلامی طالبان است.
پس
از پانزده سال اشغال نظامی افغانستان، نه تنها زنان ستمدیده این دیار رهایی نیافته
اند بلکه تا کنون با آنها بعنوان ابزار مالکیت شخصی برخورد شده است و روزی نیست که
خبر از کشتن، سنگسار، آتش زدن، لت و کوب توسط والدین، شوهران، تجاوزات جنسی،
زندانی کردن زنان و دختران، فرار از منزل از دست خشونت خانوادگی، فروش زنان ،
ازدواج دختران خوردسال، بد دادن دختر (در بدل خون بهاء)، تیزاب پاشی، طلاق های
اجباری، حامله کردن اجباری، سقط جنین اجبار، محاکمه های صحرائی و غیره، به گوش
نرسد و یا از رسانه ای پخش نشود. اینها رفتارهایی است که بعنوان خشونت علیه زنان
در افغانستان به اوج خود رسیده و رفتارهای خشونت آمیز علیه زنان در جامعه
افغانستان تا هنوز ریشه دار و حاکم است.
حدود یک ماه قبل، رسانه ها اعلام نمودند که در
منطقه دور افتاده ولایت غور یک دختر 14 ساله حامله به نام زهرا فرزند محمد اعظم،
توسط والدین شوهرش مورد شکنجه و لت و کوب قرار گرفته و بعدا سوختانده شده است که
پس از انتقال وی به کابل، در شفاخانه جان داد.
این
دختر بعنوان خون بهای همسردوم پدرش به خسربوره پدرش به رسم "بد" داده
شده بود و مجبور به ازدواج گردید.
دولت
بریتانیا در یک گزارش خود که ماه جولای 2016 به دست نشر رساند اعلام کرد که :
" موارد ثبت شده در ارتباط به خشونت علیه زنان در نیمه سال جاری 2016 افزایش
یافته است."
همچنان
کمسیون حقوق بشر افغانستان نیز از 5132 مورد خشونت به شمول 241 مورد قتل زنان را
گزارش داد و یکی از فعالین حقوق بشر افغانستان بنام "ویدا ساغری" نیز
اذعان نمود که در نظام حاکم افغانستان خشونت علیه زنان به شکل سرسام آوری افزایش
یافته است.
درست
است که رژیم پوشالی دروازه های مکاتب را باز گذاشته و یک تعداد اقلیت زنان را به
چوکی های وزارت و وکالت رسانده است، اما این دلیلی بر رهایی زنان از چنگال خشونت
شمرده نمیشود. اکثریت زنان ستمدیده این دیار بخصوص آنعده از زنان مناطق روستایی
افغانستان در مجموع وضعیت بدی دارند و غالبا ارزش آنها در خانواده ها کمتر از ارزش
حیوانات است.
بر
اساس همین دید و عدم آگاهی سیاسی مردان خانواده ها، دیده شده که اکثریت مردان
مناطق دور دست از داشتن دختر متنفر هستند و هیچ ارزشی به داشتن اولاد دخترشان
نمیدهند و اکثریت دختران خوردسال نیز در معرض تهدیدات پدرانشان قرار میگیرند.
بدین
اساس است که زنان ستمدیده این دیار وقتی در مقام مقایسه می نشینند، دوره حاکمیت
امارت اسلامی طالبان را با دوره اشغال کشور و رژیم دست نشانده شان مقایسه میکنند و
اینجاست که انتخاب میان بد و بدتر پیش پای شان قرار میگیرد.
در
حالیکه ما نیازی به انتخاب بد و بدتر نداریم، چرا خوب و خوبتر را مثال نیاوریم؟
زنان
ستمدیده هیچ راه دیگری به جزء بیرون راندن نیروهای اشغالگر از کشور، فروپاشی رژیم
دست نشانده و حصول استقلال سیاسی افغانستان و روی کار آوردن جمهوری دموکراتیک نوین
نخواهند داشت.
ما
میتوانیم و باید ازین بن بست ها عبور کنیم و باید خوب را جایگزین بد بسازیم تا
دیگر نیازی نباشد سرنوشت مان را میان بد و بدتر رقم زنیم.
به
پیش در راه برپائی و پیشبرد مقاومت ملی مردمی وانقلابی علیه اشغالگران امپریالیست
و خاینین ملی
****************
افزایش خشونت علیه زنان
مرسل نبرد
درشرایط واوضاع کنونی که افغانستان در چنگال اشغالگران امپریالیست واشغالگران
داعشی قرار دارد ورژیم دست نشانده اشغالگران امپریالیست بر حاکمیت دست نشاندگی
تکیه زده است، فقر، بیکاری وخشونت علیه
زنان روزبه روز افزایش می یابد. از زمان آغازحکومت به اصطلاح وحدت ملی که توسط
وزیرخارجه ایالات متحده امریکا( جان کری) ساخته شد خشونت بالای زنان روز به روز
افزایش یافته و قوس صعودی خود را پیموده و می پیماید. البته حکومتی که
توسط اشغالگران ساخته شود، بهتر از این نمی شود و نمیتوانیم توقع بیشتری از آن
داشته باشیم.
گر چه اشغالگران و رژیم دست نشانده شان مدعی اند که به زنان حق و حقوق شانرا
داده و آنها را از قیودات طالبان رها نموده اند. برای اینکه چهره عوام فریبانه ای
خود را بپوشانند، چند زن میهن فروش را به چوکی های بلند دولتی بالا کشیده اند، به
این ترتیب خواستند و می خواهند تا از یکطرف ذهنیت توده های ستمدیده امریکا را
مغشوش نمایند و بتوانند با این عوام فریبی رو پوشی بر جنایات خود بگذارند و از سوی
دیگر زنان افغانستان که 52 در صد جامعه ما را تشکیل می دهند بفریبند، و توسط زنان
تسلیم شده وتسلیم طلب آنهاد را سمت وسویی تسلیم طلبی بدهند. زنان مبارز و انقلابی
به خوبی درک نموده اند که حقوق شان چیزی نیست که اشغالگران و رژیم دست نشانده به
ایشان اهدا نمایند، بلکه این حق از طریق مبارزات جدی و پیگیر خود زنان بدست می
آید. ما زنان اعتقاد داریم که همبستگی و مبارزات پیگپر ما است که می تواند زنجیر
های اسارت و بردگی را پاره کند.
قتل فرخنده، شلاق زدن زنان در ولسوالی
جاغوری ولایت غزنی، سنگسار نمودن زنان در ولایت غور، قتل نادیا انجمن توسط شوهرش،
تیزاب پاشیدن روی عزرا توسط شوهرش بقتل رساندن شکریه تبسم و هزاران قتل، اختطاف ها
و تجاوزات جنسیتی دیگر نمونه بارزی است که
چهره حقیقی اشغالگران و رژیم دست نشانده را بنمایش می گذارد.
قتل فرخنده در ملع عام و رو در روی پولیس رژیم
دست نشانده و قتل شکریه تبسم دختر خورد سال توسط نیروهای اشغالگر داعشی دو نمونه
بارزی است که هم اشغالگران امپریالیست و هم اشغالگران داعشی در مورد زنان دارای افکار زن ستیزانه اند و زن را بعنوان جنس
درجه دوم و فرمانبردار مردان تلقی می نمایند. گر چه دیدگاه اشغالگران داعشی در
مورد زنان برده دارانه و غلیظ تر از اشغالگران امپریالیست است، اما هر دو دیدگاه
زن ستیزانه است.
افغانستان از جمله کشورهای در جهان
است که بالاترین آمار خشونت علیه زنان را دارا می باشد. حتی زنانیکه در دفاتر
دولتی کار می کنند از خشونت رهایی ندارند. طبق اظهارات مقامات دولتی و آمار رسمی
رژیم دست نشانده از 10 زنی که در ادارات دولتی کار می کنند 4 زن مورد خشونت قرار
می گیرد، یعنی طبق این آمار 40 فیصد زنان در ادارات دولتی مورد خشونت قرار دارند.
در حالیکه ارقام خیلی بالاتر از این ها است.
این خشونت در ادارات دولتی تنها از طرف جهادی ها بالای زنان صورت نمی گیرد،
بلکه غیر جهادی هایکه در ادرات دولتی کار می کنند آغشته به این خشونت می باشند. هر
دو نیروی میهن فروش( جهادی و غیر جهادی) آغشته به افکار کهنه فیودالی اند و زنان
را جنس درجه دوم به حساب می آورند.
حتی اشغالگران و رژیم دست نشانده شان از همان ابتدا جار وجنجال براه انداختند
که برای زنانیکه بی سر پرست و بیجا اند مکان های " امنی " ایجاد نموده
اند، اما امروز بخوبی دیده می شود این مکان های به اصطلاح امن که مربوط به وزارت
امور زنان می شود و تقریبا در تمامی ولایات کشور بوجود آمده است، نه مکان های
مصئون وامن بلکه مکانهای استفاده جویانه جنسیتی برای مقامات بلند پایه دولت دست
نشانده است. زن و دختری که یک مرتبه به این مکان های به اصطلاح امن داخل گردد
آینده اش کاملا خراب و برباد می گردد. کسانیکه در این مکان های رفته اند صد بار
راضی به شکنجه های که در خانه پدر و یا شوهر اند می باشند.
بریدن بینی و گوش زنی در ولایت بغلان، اختتاف دختری درولایت کندز و فروختن آن
به 300000 افغانی که همین چند ماه پیش اتفاق افتاد و استفاده جنسی ازدختران و زنان
اخبار روزانه مردم افغانستان شده است. اما دولت پوشالی دربرابرتمام این ظلم های
سکوت اختیارنموده وهیچ اقدامی برای دستگیری این افراد نمی نماید این است حقوق که
رژیم پوشالی واشغالگران به زنان داده اند. با تجلیل نماشی ازروز زن ودادن هدیه های
بی ارزش به زنان وبرگزاری سیمینارها ی پولی وانجمن های بی معنا نمیتواند حق وحقوق
زنان را دوباره بازگرداند.
تاکی این همه ظلم بالای زنان ادامه خواهد داشت، تاکی سرخط خبرهای روزانه اینها
خواهد بود، تاکی میتوانیم با چنین مظالم اجتماعی بسازیم؟
تا زمانیکه به مبارزه برنخیزیم این
ظلم ها ادامه خواهد داشت. زنان باید بدانند که مبارزه برای رهایی جز لاینفک مبارزه
با اشغالگران است. بدون مبارزه وبیرون راندن قهری اشغالران وسر نگونی رژیم دست
نشانده نمی توان از این مصیبت ها رهایی یافت.
مبارزه با اشغالگران امپریالیست واشغالگران داعشی و رژیم پوشالی بعنوان دشمن
عمده کشور و مردمان کشور باید سر لوحه
مبارزات زنان افغانستان قرار داشته باشد.
این بدان معنی نیست که مبارزات علیه ستم جنسیتی را ماکول به بیرون راندن
اشغالگران و سر نگونی دولت دست نشانده نمود، بلکه به این معنی است که در هر چیز
باید که مسایل را عمده و غیر عمده نمود و با هر دو نباید بر خورد یکسان داشته
باشیم.
" دسته هشت مارچ زنان افغانستان" از تمامی زنان ستمدیده می خواهد که
برای مبارزه علیه اشغالگران و رژیم دست نشانده و بیرون رفت از این مصیبت ها به
"دسته هشت مارچ زنان افغانستان" به پیوندند.
پیروز باد مبارزات بر حق زنان در سراسر جهان
****************
الا ای نونهال زندگانی
الا ای نونهال زندگانی که زار و ابتر
وهمچون بردگانی
که قلبی داری اندرسینه پریشان دو چشمت ابرسان دایم به
گریان
دوای رنج تو دست و دعا نیست شفای درد تو رحم خدا نیست
پناهگار بر فراز آسمان نیست در آنجا کس بر
انسان مهربان نیست
همینجا هست دردت را دوایی به همت یابی تو نان و
نوایی
کمربندی اگر محکم برزمی بیایی دست تو آخر به
نظمی
رود وحشت شود شاداب انسان در آنجا میشود هر مشکل
آسان
ستم نابود و استثمار معدوم نیابد کس یکی انسان محروم
گل صبح خوش تاریخ انسان رسد با رفتن ماقبلش
اینسان
"ترنم طنین"
****************
وضعیت زندانیان درزندان های کشورچگونه است؟
"
آزاد " 8/1/135
بعد از اشغال افغانستان توسط اشغالگران امریکایی
و متحدین شان نه تنها وضعیت توده های ستمدیده افغانستان بدتر گردیده، بلکه وضعیت
زندانیان و بخصوص زندانیان زن و پسران نوجوان به حالت اسفناکی رسیده است.
اگربخواهیم ازوضعیت زندانیان درزندان های کشوردر
مدت 15 سال گذشته صحبت کنیم شاید ده ها کیلو کاغذ را در برگیرد. اکثریت زندانیان
تحت فشار های بیش از حد روحی و جسمی قرار دارند، اما شبکه های به اصطلاح آزاد که
ساخته و پرداخته اشغالگران و مزدوران شان می باشند این وضعیت اسفناک درون محابس را
وارونه جلوه میدهند وسعی می ورزند تا جنایاتی که در حق محبوسین و بخصوص محبوسین زن
و پسران نو جوان انجام می شود از مردم پنهان نگهدارند.
به
گفته تعدادی از محبوسین هرات، آنها
آنقدرتحت فشار مزدوران رژیم قراردارند که به مرگ شان راضی اند. بقول بعضی شان،
رئیس زندان و تعدادی از افسران زندان به جای دفاع از آبرو و حیثیت زندانیان، زندان
را به فاحشه خانه ای برای عیش ونوش خود تبدیل نموده اند. این وضعیت اسفناک از همه
بیشتر روح و جسم بسیاری از محبوسین را می آزارد.
مسئولین محبس، زندانیان زن و پسر بچه های نوجوان
را بیش از حد زیر فشار قرار می دهند و از این طریق بسیاری شان را وادار می کنند تا
به خواست پلید شان تن دهند. آن عده از زنان و پسران جوانیکه از این طریق حاضر نمی
شوند تا امیال شوم شان را بر آورده نمایند، شب ها به بهانه تحقیقات به دفتر کاری
شان برده می شوند و به زور به آنها تجاوز می نمایند.
بدتر از همه که تعدادی از زندانیان زن به اثر
فشاریکه روی شان وارد شده با جنایتکاران زندان همدست شده اند، آنها دیگر زندانیان
را تحت فشار قرارمی دهند و وادار به عمل ناشایست نموده تا برای عیش و نوش
جنایتکاران زندان آماده شوند.
رژیم دست نشانده از ابتدای دستت نشاندگی خانه های
به اصطلاح امن را برای زنان و دخترانیکه جا و مکانی ندارند ایجاد نمود. رسانه های
وابسته به اشغالگران ومیهن فروشان سر وصدا راه انداختد که رژیم پوشالی از منافع
زنان دفاع می نماید.
زنانیکه با شوهران شان مشکلی پیدا نمودند وقتی
به ریاست های امور زنان در ولایات مراجعه نمودند، این ریاست ها ایشان را به خانه
های" امن" جا به جا نموده و به ایشان اطمینان داده که از حقوق و
حیثیت ایشان دفاع می نمایند و به همین
دخترانیکه از ازدواج های اجباری فرار نمودند همین قول داده شد و به خانه های" امن " برده می شوند.
همینکه زنان و دختران جوان در این خانه ها جا به
جا گردیده سر و کله جنایتکاران رژیم پوشالی پیدا می گردد و زنان و دختران معصوم را
مورد تجاوز قرار می دهند. امروز در کشور خانه های " امن " به فاحشه خانه
های برای جنایتکاران رژیم دست نشانده تبدیل گردیده است.
جنایتکاران زندان ها و خانه های به اصطلاح امن
کشور را به فاحشه خانه، قمارخانه و به اصطلاح(دیسکوتیک)برای خود تبدیل نموده اند.
هر ساعتی که دل شان بخواهد برای عیش و نوش به آنجا میروند وهمراه زندانیان بی کس و
بی سر پناه ازطریق زور و با آوردن بوتل های مشروب ساعت ها به عیش و نوش می
پردازند.
همانطوریکه رژیم دست نشانده حامد کرزی در مدت
سیزده سالی که به چوکی دست نشاندگی تکیه زده بود به جز از درد و رنج، فقر و
بیکاری، قتل وقتال، اختطاف و تجاوزات جنسی کاری انجام نداده به همان قسم رژیم
پوشالی به اصطلاح وحدت ملی که توسط جان کری به کرسی دست نشاندگی تکیه زده جز فحاشی
و بی بند و باری، فساد و جنایت، کاری انجام نداده و کشور را به جهنم سوزان برای
مردمان و بخصوص زنان ستمدیده کشور تبدیل نموده است.
قرار است که امسال انتخابات مضحکه و نمایشی
شوراهای ولایتی توسط اشغالگران و رژیم دست نشانده راه اندازی شود، بناء از تمامی
هموطنان ستمدیده کشور می خواهم که فریب میهن فروشان را نخورده و به پای صندوق های
رای نروند و انتخابات را بطور وسیع تحریم نمایند.
هموطنان ستمدیده!
وقت آن است دست به دست هم داده و دیگرفریب این
جنایتکاران و خائنین ملی و میهن فروش را نخورده و به مقاومت همه جانبه ملی مردمی و
انقلابی علیه اشغالگران و رژیم دست نشانده شان به پردازیم. زیرا یگانه راه نجات از
این همه مصیبت و بدبختی اتحاد و همبستگی
تمامی اقشار زحمتکش برای مبارزه علیه اشغالگران و رژیم دست نشانده می باشد. باید
این مبارزه تحت رهبری و پیشآهنگی طبقه کارگر تا بیرون راندن قهری اشغالگران و سر
نگونی رژیم دست نشانده ادامه پیدا کند و بعدا این مبارزه تا آنجا پیش رود که دیگر
نشانی از ستم باقی نماند.
به امید چنین روزی به مبارزه بر خیزید و به پیش
حرکت نمایید، زیرا از طریق مبارزه جدی و پیگیر تمام اقشار زحمتکش وبخصوص زنان
ستمدیده است که زنجیرهای ستم پاره می شود. پس باید برای پاره نمودن زنجیر های ستم
متحد گردید و تمام نیرنگ های اشغالگران و میهن فروشان را خنثی نمود.
****************
الا ای نونهال زندگانی
الا ای نونهال زندگانی که زار و ابتر
وهمچون بردگانی
که قلبی داری اندرسینه پریشان دو چشمت ابرسان دایم به
گریان
دوای رنج تو دست و دعا نیست شفای درد تو رحم خدا نیست
پناهگار بر فراز آسمان نیست در آنجا کس بر
انسان مهربان نیست
همینجا هست دردت را دوایی به همت یابی تو نان و
نوایی
کمربندی اگر محکم برزمی بیایی دست تو آخر به
نظمی
رود وحشت شود شاداب انسان در آنجا میشود هر مشکل
آسان
ستم نابود و استثمار معدوم نیابد کس یکی انسان
محروم
گل صبح خوش تاریخ انسان رسد با رفتن ماقبلش
اینسان
"ترنم طنین"
****************
من حقیقت سازم از رویای خود
بهر میهن کشور زیبای خود
گرچه خون الوده هست خاکت وطن
انتقام خواهم گرفت با دست خود
در پی ازادی خاکت منم
در پی آبادی خاکت منم
این حقیقت قصه پایان غم
بهر تو ای میهن زیبای من
خاک تو از خون ما رنگین شده
دشت و صحرا لاله زار کین شده
دشمنان را سرنگون خواهیم نمود
خفت و خواری وزبون خواهیم نمود
میخورم سوگند به نامت ای وطن
جان من قربان نامت ای وطن
"ترنم طنین"
****************
سال 1395 خورشیدی فرا رسید
این
سال در حالی فرا می رسد که چهارده سال قبل
تمامیت ارضی، استقلال، حقوق و آزادی های مردمان افغانستان از طرف امپریالست های
اشغالگر به رهبری امپریالیزم امریکا پایمال گردیده و این وضعیت تا کنون ادامه
دارد.
این
سال در حالی فرا می رسد که دو میهن فروش( اشرف غنی و عبدالله) در همان روز های
اولی که توسط جان کری به چوکی دست نشاندگی رسیدند توافقنامه امنیتی را با بادار
شان به امضاء رساندند و افغانستان را برای مدت طولانی به
اشغالگران امریکایی فروختند. امضاء این توافقنامه به این معنی است که افغانستان از
سال 2014 الی 2024 در قید و اسارت امریکا باقی بماند. حتی در این توافقنامه ذکر
گردیده که در صورت لزوم این قرار داد تا سال 2034 تمدید خواهد شد. این بزرگترین
خیانت ملی است که اسارت مردمان این سر زمین را در بر دارد. این بدان معنی است که
افغانستان کماکان یک کشور مستعمره ـ نیمه فیودالی باقی مانده است.
این
سال در حالی فرا می رسد که در ماه میزان انتخابات به اصطلاح شورای ملی و شوراهای
ولایتی در پیش رو است. این انتخابات بازی سیاسی ای است که اشغالگران امپریالست و
رژیم دست نشانده اش براه انداخته اند و به پیش می برند. در این بازی سیاسی
اشغالگران و رژیم دست نشانده می خواهند تا توده ها را اغفال نموده و طوری
وانمود کنند که افغانستان یک کشور مستقل است و تعیین سر نوشت بدست خود مردم می
باشد. اما توده ها بخوبی درک نمودند که رژیم کنونی یک عروسک کوکی بیش نیست، که به
ساز اشغالگران می رقصد. توده ها عملا دیده و می بینند که دولت " وحدت
ملی" دولت جان کری است و سفیر امریکا رئیس جمهور افغانستان است. توده ها درک
نمودند که این رژِیم آنقدر بی کفایت است که بیش از یک سال از عمرش گذشت نه توانست
وزیر دفاعی تعیین نماید و نه هم توانست افراد کمیسون به اصطلاح مستقل انتخا بات را
تعویض نماید.
جدا
اعتقاد دارم که توده های ستمدیده نظر به شناختی که از اشغالگران و رژیم دست نشانده
در ظرف یک و نیم دهه و بخصوص
انتخابات مضحکه و فرمایشی ریاست جمهوری گذشته بدست
آورده اند هر گز به پای صندوق های رای نخواهند رفت، و آنرا
وسیعا تحریم خواهند نمود.
این
سال در حالی فر می رسد که زنان در افغانستان به وحشیاته ترین شکل مورد ستم قرار
دارند. در اینجا از لت و کوب، فحش و دشنامی که زنان هر روز با آن روبر اند می
گذریم، امروز زنان در وضعیت خیلی وحشتناکی زندگی را سپری می کنند. امروز زنان به
وحشیانه ترین شکل مورد تجاوز قرار می گیرند، گوش و بینی شان بریده می شود،
سوختانده می شوند، به ضرب کارد ، چاقو و یا تبر به قتل می رسند و یا مانند دختر
بدخشانی زنده بگور می گردند. این ها همه مصائب وحشتناکی است که جسم و روح زنان را می آزارد. تمام این فجایع در زیر بال و
پر اشغالگران و رژیم پوشالی انجام می شود. مگر در قتل وحشیانه فرخنده پولیس رژیم
پوشالی همدست نبود؟ مگر در جاغوری و غورات زنان در ملاء عام از طرف ملاهای رژیم
دست نشانده شلاق نخوردند و سنگسار نشدند؟ این ها حقایقی اند انکار ناپذیر. رژیم
پوشالی درزن ستیزی دست کمی از طالبان ندارد. مگر سیاف باند جمعیت اسلامی و... کمتر
از طالبان زن ستیز اند. حتی رئیس اجرائیه حاضر نیست که نام زنش گرفته شود چه رسد
به اینکه روی ستیژ حاضر شود.
در
افغانستان نباید که تنها زن ستیزی طالبان را محکوم نموده وعلیه آن مبارزه نمود،
بلکه باید زن ستیزی اشغالگران و رژیم پوشالی را نیز محکوم نمود وعلیه آنها بعنوان
دشمن عمده ایستاده و مبارزه کرد.
قویا
باور دارم که حضور دراز مدت اشغالگران در افغانستان نه تنها به وضعیت توده های
ستنمدیده و بخصوص زنان بهبودی ایجاد نمی کند، بلکه همانطوریکه تا کنون توده ها را
به وضعیت رقت باری قرار داده و به ستم جنسیتی بطور روز افزونی دامن زده، از این به
بعد هم توده ها را به وضعیت رقت بار تری قرار داده و ستم بر زنان را نیز بیش از حد
فزونی خواهد یافت.
من
قویا باور دارم که شعار " آزادی زنان " از طرف اشغالگران و رژیم پوشالی
چیزی نیست جز پرده فریبی برای پوشاندن اسارت و بردگی زنان. آزادی زنان تحفه ای
نیست که از طرف اشغالگران و رژیم پوشالی به آنها هدیه گردد، بلکه توسط خود زنان و
از طریق مبارزات جدی همدوش با توده های ستمدیده و از طریق قهر انقلابی می تواند
بدست آید.
ضروری است که زنان مبارز و انقلابی گام به جلو
گذارند و برای بسیج و متشکل نمودن زنان جدا کوشا باشند، زیرا زنان بدون تشکل
انقلابی خود نمی توانند به آزادی دست یابند. از تمامی زنان مبارز و انقلابی می
خواهم که برای رسیدن به اهداف والای شان یعنی رسیدن به جامعه ایکه دیگر در آن
نشانی از ستم وجود نداشته باشد به دسته هشت مارچ زنان افغانستان به پیوندند. تا
بکمک یکدیکر بتوانند چنان سازمان مستحکمی ایجاد نمایند که بتواند همدوش با مردان
مبارز و انقلابی تحت رهبری پیشآهنگ طبقه کارگر از طریق مبارزه مقاومت همه جانبه
ملی مردمی و انقلابی اشغالگران را از کشور قهرا بیرون رانند و رژیم دست نشانده را
از مسند قدرت به زیر کشند و انقلاب دموکراتیک نوین را به پیروزی رسانند.
از
مردان انقلابی و مبارز هم می خواهم که در این زمینه زنان را کمک نمایند تا بتوانند
هر چه زودتر به این آرمان انقلابی شان دست یابند. تا زمانیکه زنان در قید اسارت و
بردگی به سر برند مردان از قید اسارت و
بردگی آزاد نخواهند شد. زیرا هیچ انقلابی بدون شرکت زنان به پیروزی نمی رسد.
مرگ بر اشغالگران
امپریالیست و اشغالگران داعشی
مرگ بر رژیم دست نشانده!
به پیش در راه برپائی و
پیشبرد مقاومت ملی مردمی و انقلابی
****************
از اشعار منتخب
بانو انیل:
عشق را باور کن!
عشق را باور کن
ای که در چشم تو هر واژه سخن می گوید
غم ها رابشکن
طرح آزادی را
در ته ی هر قفس و
هر نفس و
هر جرسی باید کاشت
دوستی معنی چند زندگی است
حاصل ساده ی همبستگی است
قصه ی آیینه وماتیک نیست
یافریبی که زمان بر لب خود مالیده
دیر , دیریست که مهمان تماشای تو ام
آنچنانی که تو هم
با من امشب بنشین
حرف مان گر بچکد روی زمین
تازگی خواهد داشت
خستگی را از تن سبز گیاه خواهد کاست
****************
عشق را مجازات می کنند
به دختريکه که در جاغوری کفن برتنش کردند، او را بردند به یک
میدان فوتبال، مردم گردآمدند، روحانی، دستور را خواند و یک پلیس وی را ۸۰
ضربه شلاق زد
زبانت
طعم فرياد
و گيسوانت تاريخ رنج
دستانت داغ های زنجير
داشتند
در ميدان از
سنگ،
تازيانه،
و شلاق ديدمت
مردم شادمان
هورا می کشيدند!
سرباز شلاقت می زد
آخوندی فرياد می زد:
«اسلام به زنها بهترين حق را داده است»
.....................................
من قطره قطره آب شدم
دانه دانه با تو
در غلظت خونت غوطه ورشدم
تازيانه و شلاق
بر من ريختند
و شرمساری تاريخ را
کمائی کردم
تنت درغلظت خاموش کفن
عاطفه تماش گران را
دار زده بود
و هق هقت،
چهره خونخوارشان را نقاشی!
آری!
عدالت شان داغ تازيانه داشت
زمان آهنگ تنهايی غم را می نواخت
ملا مانند کلاغی قارقار دستور قتل عشق را داده بود
تنت معبر شلاق ها
باد حکايت ترا ترانه ساخت
تو قرائت عشق زيبا شده بودی!
من خويشتن را
مسخ
در آينه ی
جنس خويش ديدم
بی رحم
بی عاطفه
قهار و خونخوار!
دريغا!
که در ملای عام
مثله شدی
در صحرا شکنجه ات کردند
مردم شادمان بودند!
……..
خون نوشيده در زمين
شلاق تن از ملا
گودال کنده درتن
کفن در زخم ها
شلاق سنگين پاسدار!
کفن پوشت کرده بودند
تماشاچيان مرگ جار می زدند
دريغا که پاسخ عشق شلاق است و مرگ
ما عشق را به تعزيت می نشينم!
می توانند بدنت را
تسخير کنند،
مچاله نمايند
اما!
عشق پيروز خواهدشد!
****************
