دسته هشت مارچ

سال 1395 خورشیدی فرا رسید

این سال در حالی فرا می رسد که  چهارده سال قبل تمامیت ارضی، استقلال، حقوق و آزادی های مردمان افغانستان از طرف امپریالست های اشغالگر به رهبری امپریالیزم امریکا پایمال گردیده و این وضعیت تا کنون ادامه دارد.

این سال در حالی فرا می رسد که دو میهن فروش( اشرف غنی و عبدالله) در همان روز های اولی که توسط جان کری به چوکی دست نشاندگی رسیدند توافقنامه امنیتی را با بادار شان به امضاء رساندند و افغانستان را برای مدت طولانی به اشغالگران امریکایی فروختند. امضاء این توافقنامه به این معنی است که افغانستان از سال 2014 الی 2024 در قید و اسارت امریکا باقی بماند. حتی در این توافقنامه ذکر گردیده که در صورت لزوم این قرار داد تا سال 2034 تمدید خواهد شد. این بزرگترین خیانت ملی است که اسارت مردمان این سر زمین را در بر دارد. این بدان معنی است که افغانستان کماکان یک کشور مستعمره ـ نیمه فیودالی باقی مانده است.

این سال در حالی فرا می رسد که در ماه میزان انتخابات به اصطلاح شورای ملی و شوراهای ولایتی در پیش رو است. این انتخابات بازی سیاسی ای است که اشغالگران امپریالست و رژیم دست نشانده اش براه انداخته اند و به پیش می برند. در این بازی سیاسی اشغالگران و رژیم دست نشانده می خواهند تا توده ها را اغفال نموده و طوری وانمود کنند که افغانستان یک کشور مستقل است و تعیین سر نوشت بدست خود مردم می باشد. اما توده ها بخوبی درک نمودند که رژیم کنونی یک عروسک کوکی بیش نیست، که به ساز اشغالگران می رقصد. توده ها عملا دیده و می بینند که دولت " وحدت ملی" دولت جان کری است و سفیر امریکا رئیس جمهور افغانستان است. توده ها درک نمودند که این رژِیم آنقدر بی کفایت است که بیش از یک سال از عمرش گذشت نه توانست وزیر دفاعی تعیین نماید و نه هم توانست افراد کمیسون به اصطلاح مستقل انتخا بات را تعویض نماید.

جدا اعتقاد دارم که توده های ستمدیده نظر به شناختی که از اشغالگران و رژیم دست نشانده در ظرف یک و نیم دهه و بخصوص انتخابات مضحکه و فرمایشی ریاست جمهوری گذشته بدست آورده اند هر گز به پای صندوق های رای نخواهند رفت، و آنرا وسیعا تحریم خواهند نمود.  

این سال در حالی فر می رسد که زنان در افغانستان به وحشیاته ترین شکل مورد ستم قرار دارند. در اینجا از لت و کوب، فحش و دشنامی که زنان هر روز با آن روبر اند می گذریم، امروز زنان در وضعیت خیلی وحشتناکی زندگی را سپری می کنند. امروز زنان به وحشیانه ترین شکل مورد تجاوز قرار می گیرند، گوش و بینی شان بریده می شود، سوختانده می شوند، به ضرب کارد ، چاقو و یا تبر به قتل می رسند و یا مانند دختر بدخشانی زنده بگور می گردند. این ها همه مصائب وحشتناکی  است که جسم و روح  زنان را می آزارد. تمام این فجایع در زیر بال و پر اشغالگران و رژیم پوشالی انجام می شود. مگر در قتل وحشیانه فرخنده پولیس رژیم پوشالی همدست نبود؟ مگر در جاغوری و غورات زنان در ملاء عام از طرف ملاهای رژیم دست نشانده شلاق نخوردند و سنگسار نشدند؟ این ها حقایقی اند انکار ناپذیر. رژیم پوشالی درزن ستیزی دست کمی از طالبان ندارد. مگر سیاف باند جمعیت اسلامی و... کمتر از طالبان زن ستیز اند. حتی رئیس اجرائیه حاضر نیست که نام زنش گرفته شود چه رسد به اینکه روی ستیژ حاضر شود.

در افغانستان نباید که تنها زن ستیزی طالبان را محکوم نموده وعلیه آن مبارزه نمود، بلکه باید زن ستیزی اشغالگران و رژیم پوشالی را نیز محکوم نمود وعلیه آنها بعنوان دشمن عمده ایستاده و مبارزه کرد.

قویا باور دارم که حضور دراز مدت اشغالگران در افغانستان نه تنها به وضعیت توده های ستنمدیده و بخصوص زنان بهبودی ایجاد نمی کند، بلکه همانطوریکه تا کنون توده ها را به وضعیت رقت باری قرار داده و به ستم جنسیتی بطور روز افزونی دامن زده، از این به بعد هم توده ها را به وضعیت رقت بار تری قرار داده و ستم بر زنان را نیز بیش از حد فزونی خواهد یافت.

من قویا باور دارم که شعار " آزادی زنان " از طرف اشغالگران و رژیم پوشالی چیزی نیست جز پرده فریبی برای پوشاندن اسارت و بردگی زنان. آزادی زنان تحفه ای نیست که از طرف اشغالگران و رژیم پوشالی به آنها هدیه گردد، بلکه توسط خود زنان و از طریق مبارزات جدی همدوش با توده های ستمدیده و از طریق قهر انقلابی می تواند بدست آید.

 ضروری است که زنان مبارز و انقلابی گام به جلو گذارند و برای بسیج و متشکل نمودن زنان جدا کوشا باشند، زیرا زنان بدون تشکل انقلابی خود نمی توانند به آزادی دست یابند. از تمامی زنان مبارز و انقلابی می خواهم که برای رسیدن به اهداف والای شان یعنی رسیدن به جامعه ایکه دیگر در آن نشانی از ستم وجود نداشته باشد به دسته هشت مارچ زنان افغانستان به پیوندند. تا بکمک یکدیکر بتوانند چنان سازمان مستحکمی ایجاد نمایند که بتواند همدوش با مردان مبارز و انقلابی تحت رهبری پیشآهنگ طبقه کارگر از طریق مبارزه مقاومت همه جانبه ملی مردمی و انقلابی اشغالگران را از کشور قهرا بیرون رانند و رژیم دست نشانده را از مسند قدرت به زیر کشند و انقلاب دموکراتیک نوین را به پیروزی رسانند.

از مردان انقلابی و مبارز هم می خواهم که در این زمینه زنان را کمک نمایند تا بتوانند هر چه زودتر به این آرمان انقلابی شان دست یابند. تا زمانیکه زنان در قید اسارت و بردگی به سر برند مردان  از قید اسارت و بردگی آزاد نخواهند شد. زیرا هیچ انقلابی بدون شرکت زنان به پیروزی نمی رسد.    

مرگ بر اشغالگران امپریالیست و اشغالگران داعشی

مرگ بر رژیم دست نشانده!

به پیش در راه مقاومت ملی مردمی و انقلابی!