افزایش خشونت علیه زنان
درشرایط واوضاع کنونی که افغانستان در چنگال اشغالگران امپریالیست واشغالگران
داعشی قرار دارد ورژیم دست نشانده اشغالگران امپریالیست بر حاکمیت دست نشاندگی
تکیه زده است، فقر، بیکاری وخشونت علیه
زنان روزبه روز افزایش می یابد. از زمان آغازحکومت به اصطلاح وحدت ملی که توسط
وزیرخارجه ایالات متحده امریکا( جان کری) ساخته شد خشونت بالای زنان روز به روز
افزایش یافته و قوس صعودی خود را پیموده و می پیماید.
البته حکومتی که توسط اشغالگران ساخته شود، بهتر از این نمی
شود و نمیتوانیم توقع بیشتری از آن داشته باشیم.
گر چه اشغالگران و رژیم دست نشانده شان مدعی اند که به زنان حق و حقوق شانرا داده
و آنها را از قیودات طالبان رها نموده اند. برای اینکه چهره عوام فریبانه ای خود
را بپوشانند، چند زن میهن فروش را به چوکی های بلند دولتی بالا کشیده اند، به این
ترتیب خواستند و می خواهند تا از یکطرف ذهنیت توده های ستمدیده امریکا را مغشوش
نمایند و بتوانند با این عوام فریبی رو پوشی بر جنایات خود بگذارند و از سوی دیگر
زنان افغانستان که 52 در صد جامعه ما را تشکیل می دهند بفریبند، و توسط زنان تسلیم
شده وتسلیم طلب آنهاد را سمت وسویی تسلیم طلبی بدهند. زنان مبارز و انقلابی به
خوبی درک نموده اند که حقوق شان چیزی نیست که اشغالگران و رژیم دست نشانده به
ایشان اهدا نمایند، بلکه این حق از طریق مبارزات جدی و پیگیر خود زنان بدست می آید.
ما زنان اعتقاد داریم که همبستگی و مبارزات پیگپر ما است که می تواند زنجیر های
اسارت و بردگی را پاره کند.
قتل فرخنده، شلاق زدن زنان در ولسوالی
جاغوری ولایت غزنی، سنگسار نمودن زنان در ولایت غور، قتل نادیا انجمن توسط شوهرش،
تیزاب پاشیدن روی عزرا توسط شوهرش بقتل رساندن شکریه تبسم و هزاران قتل، اختطاف ها
و تجاوزات جنسیتی دیگر نمونه بارزی است که
چهره حقیقی اشغالگران و رژیم دست نشانده را بنمایش می گذارد.
قتل فرخنده در ملع عام و رو
در روی پولیس رژیم دست نشانده و قتل شکریه تبسم دختر خورد سال توسط نیروهای
اشغالگر داعشی دو نمونه بارزی است که هم اشغالگران امپریالیست و هم اشغالگران
داعشی در مورد زنان دارای افکار زن
ستیزانه اند و زن را بعنوان جنس درجه دوم و فرمانبردار مردان تلقی می نمایند. گر
چه دیدگاه اشغالگران داعشی در مورد زنان برده دارانه و غلیظ تر از اشغالگران
امپریالیست است، اما هر دو دیدگاه زن ستیزانه است.
افغانستان از جمله کشورهای در جهان
است که بالاترین آمار خشونت علیه زنان را دارا می باشد. حتی زنانیکه در دفاتر
دولتی کار می کنند از خشونت رهایی ندارند. طبق اظهارات مقامات دولتی و آمار رسمی
رژیم دست نشانده از 10 زنی که در ادارات دولتی کار می کنند 4 زن مورد خشونت قرار
می گیرد، یعنی طبق این آمار 40 فیصد زنان در ادارات دولتی مورد خشونت قرار دارند.
در حالیکه ارقام خیلی بالاتر از این ها است.
این خشونت در ادارات دولتی تنها از طرف جهادی ها بالای زنان صورت نمی گیرد،
بلکه غیر جهادی هایکه در ادرات دولتی کار می کنند آغشته به این خشونت می باشند. هر
دو نیروی میهن فروش( جهادی و غیر جهادی) آغشته به افکار کهنه فیودالی اند و زنان
را جنس درجه دوم به حساب می آورند.
حتی اشغالگران و رژیم دست نشانده شان از همان ابتدا جار وجنجال براه انداختند
که برای زنانیکه بی سر پرست و بیجا اند مکان های " امنی " ایجاد نموده
اند، اما امروز بخوبی دیده می شود این مکان های به اصطلاح امن که مربوط به وزارت
امور زنان می شود و تقریبا در تمامی ولایات کشور بوجود آمده است، نه مکان های
مصئون وامن بلکه مکانهای استفاده جویانه جنسیتی برای مقامات بلند پایه دولت دست
نشانده است. زن و دختری که یک مرتبه به این مکان های به اصطلاح امن داخل گردد
آینده اش کاملا خراب و برباد می گردد. کسانیکه در این مکان های رفته اند صد بار
راضی به شکنجه های که در خانه پدر و یا شوهر اند می باشند.
بریدن بینی و گوش زنی در ولایت بغلان، اختتاف دختری درولایت کندز و فروختن آن
به 300000 افغانی که همین چند ماه پیش اتفاق افتاد و استفاده جنسی ازدختران و زنان
اخبار روزانه مردم افغانستان شده است. اما دولت پوشالی دربرابرتمام این ظلم های
سکوت اختیارنموده وهیچ اقدامی برای دستگیری این افراد نمی نماید این است حقوق که
رژیم پوشالی واشغالگران به زنان داده اند. با تجلیل نماشی ازروز زن ودادن هدیه های
بی ارزش به زنان وبرگزاری سیمینارها ی پولی وانجمن های بی معنا نمیتواند حق وحقوق
زنان را دوباره بازگرداند.
تاکی این همه ظلم بالای زنان ادامه خواهد داشت، تاکی سرخط خبرهای روزانه اینها
خواهد بود، تاکی میتوانیم با چنین مظالم اجتماعی بسازیم؟
تا زمانیکه به مبارزه برنخیزیم این
ظلم ها ادامه خواهد داشت. زنان باید بدانند که مبارزه برای رهایی جز لاینفک مبارزه
با اشغالگران است. بدون مبارزه وبیرون راندن قهری اشغالران وسر نگونی رژیم دست
نشانده نمی توان از این مصیبت ها رهایی یافت.
مبارزه با اشغالگران امپریالیست واشغالگران داعشی و رژیم پوشالی بعنوان دشمن
عمده کشور و مردمان کشور باید سر لوحه
مبارزات زنان افغانستان قرار داشته باشد.
این بدان معنی نیست که مبارزات علیه ستم جنسیتی را ماکول به بیرون راندن
اشغالگران و سر نگونی دولت دست نشانده نمود، بلکه به این معنی است که در هر چیز
باید که مسایل را عمده و غیر عمده نمود و با هر دو نباید بر خورد یکسان داشته
باشیم.
" دسته هشت مارچ زنان افغانستان" از تمامی زنان ستمدیده می خواهد که
برای مبارزه علیه اشغالگران و رژیم دست نشانده و بیرون رفت از این مصیبت ها به
"دسته هشت مارچ زنان افغانستان" به پیوندند.
پیروز باد مبارزات بر حق زنان در سراسر جهان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر